Monday, January 23, 2012
Signal Fire
Saturday, January 7, 2012
Friendzone
Monday, January 2, 2012
Sweet Serendipity
Sunday, May 8, 2011
Friday, January 14, 2011
Why do all good things come to an end????
Assuming is the best sanctuary if you want to escape the harshness of reality. You can create thoughts that will surely lure your soul to be happy. Everything is fine, awesome and according to plan. But the brutal part comes when your euphoric thoughts can no longer battle veracity. In just a snap, everything’s gone like a black hole sipping you merciless. Now you’re thrown to a nightmare with a little chance of waking up.
As of now, I don’t know how I will dissolve the thoughts that I made. All I can feel is pain, disappointment, bleakness and hopelessness. But don’t worry; you have no responsibility why despair embraces my soul. It’s me who risked the friendship and made an egotistic move. Now, I can’t even show my face to you nor beep you through phone. I’m sorry for making you feel uneasy. The wounds we unconsciously made to each other really need a long time to heal. Like what you have said, space is the best drug for this.
‘Til we meet again my friend…
... and this time is for real.
Thursday, November 4, 2010
Bulong
Mailap ang ilaw sa daang aking tinatahak sapagkat nagkukubli ang liwanag sa pader na bumabalot sa masikip na eskinita. Takot at pandidiri ang aking nararamdaman sa bawat pagyapak ng aking mga paa. Lahat nang galaw ay selyado ng aking matatalim na mata. Ngunit nabalot nang tensyon ang aking pagkatao ng may naramdaman akong dumampi sa aking kanang paa. Huminga ako ng malalim at unti-unting tumalikod upang masilayan kung sinong nilalang ang yumapos sa aking paa. Nanlamig ang aking katawan at dahan-dahan akong lumuhod nang maaninag ko ang kabuuan ng kanyang mukha. Nagsimulang tumulo ang aking luha nang bigla niya akong yakapin at marinig sa aking tenga ang matagal kong hinintay……...
Tatlong buwan na ang nakakalipas ng iwan niya ako. Nalanta ang kaligayahan ng aking pagkatao magmula ng siya’y lumisan at iwan akong mag-isa. Nangulila ako sa kasiyahang aking nararamdaman noong kasama ko pa siya. May bahid ng kalungkutan ang lahat ng aking galaw at tila nalalapnos ang pag-asang babalik pa siya.
Isang umaga, ang araw ay sumilip sa aking bintana at tila nagbigay ng bagong pag-asa. Nagmadali akong bumangon at nagbihis. Lumabas ako sa aking unit at lakad lang ako nang lakad nang biglang mapadpad ako sa isang kalsadang kaduda-duda. Hindi ko ininda ang takot at buong tapang kong linakad ang aking mga paa sa konkretong daanan. Sa gitna ng daan may dumampi sa aking kanang paa... Hindi ko mapigilan ang kasiyahang aking nararamdaman sa mga oras na yun. Sa wakas nakita ko na ang matagal ko nang hinihintay. Suot- suot pa niya noon ang damit na kanyang suot noong gabing lumisan siya. Madungis man siya sa mga oras na yun, di ko inalintanang yakapin siya.Nagsimulang tumulo ang aking luha ng tumahol siya malapit sa aking tenga na kanyang paraan upang ibulong na namiss niya ako. Sa wakas, nagbalik na rin si Pucha.